Θεωρώ πως είναι πολύ όμορφο να μοιραζόμαστε την ιστορία μας με ανθρώπους που μοιράζονται το ίδιο πάθος με εμάς.
Εδώ λοιπόν είναι η δική μου…
Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, το ποδήλατο ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου. Όντας μαθητής των πρώτων τάξεων του δημοτικού, άρχισα να βρίσκω ιδιαίτερη ευχαρίστηση στο να πηγαίνω γρήγορα με το ποδήλατο μου και να φτιάχνω μικρές τεχνικές πιστούλες τις οποίες να ολοκληρώνω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Αυτό που με δελέαζε έντονα, ήταν η ιδέα της ελευθερίας και ανεξαρτησίας που μου έδινε το μικρό μου ποδηλατάκι αλλά και η δυνατότητα να κινούμαι εκτός δρόμου.
Φτάνοντας στην ηλικία του γυμνασίου, όλα αυτά συνέχισαν να με συνοδεύουν μαζί όμως με την έντονη επιθυμία να είμαι ο γρηγορότερος μεταξύ των καθημερινών ποδηλάτων που έβρισκα στο δρόμο μου. Το ποδήλατο είχε γίνει πλέον και το μέσο καθημερινής μου μετακίνησης στην πόλη. Όταν έβρισκα στην πορεία μου αναβάτη ποδηλάτου, ήθελα οπωσδήποτε να τον περνάω.Φανάρια,κίνηση, ευθεία, ανηφόρα, κατηφόρα, παντού. Είχα γίνει ένας κοντρόβιος ποδηλάτης ο οποίος δεν είχε προσπεραστεί ποτέ από κανέναν!
Ένα απόγευμα βρήκα σε ένα φανάρι ένα άλλο παιδί με ποδήλατο, το οποίο με προκάλεσε να κάνουμε κόντρα στο κέντρο της Πάτρας. Γεμάτος ανδρεναλίνη, ξεκινάω δυνατά όπως πάντα με το που ανάβει πράσινο. Τα πράγματα αυτή την φορά ήταν λίγο διαφορετικά όμως… Ενώ πάντα τους άφηνα όλους πίσω με χαρακτηριστική άνεση, αυτός ήταν εκεί δίπλα μου! Για να μην πω ίσως και μισή ρόδα μπροστά μου!
Όταν σταματήσαμε έρχεται και μου λέει «είσαι καλός εσυ! Είσαι σε καμία ομάδα;» Και του απαντώ, «υπάρχουν ομάδες για ποδήλατα;;;» Αφού μου απάντησε καταφατικά, θόλωσαν τα πάντα γύρω μου. Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα, ώστε να πάρω την άδεια από τους γονείς μου, να εγγράφω στον Ποδηλατικό όμιλο Πατρών.
Πήρα λοιπόν την έγκριση τους και ξεκίνησα επίσημα ως αθλητής ποδηλασίας! Με μεγάλη μου χαρά και ανυπομονησία πήγα στην πρώτη κοινή προπόνηση της ομάδας, η οποία δεν πρέπει να ήταν πάνω από 10km σε flat διαδρομή. Το αποτέλεσμα ήταν να είμαι ο τελευταίος και να μην μπορώ να ακολουθήσω κανέναν, γυρίζοντας με σπρώχνοντας οι δυο μου τότε προπονητές.
Προσγειώθηκα ανώμαλα… Πείσμωσα όμως! Με μεγάλη συνέπεια στις προπονήσεις μου και ατελείωτο πάθος μέσα σε λίγους μήνες, έλαβα μέρος στον πρώτο μου αγώνα με δανεικό ποδήλατο από τον κολλητό μου, καταλαμβάνοντας την 3η θέση στο πρωτάθλημα Δυτικής Ελλάδος.
Από εκεί και πέρα, οι επιτυχίες διαδέχονταν η μια την άλλη, κατατάσσοντας με στους ανταγωνιστικότερους αναβάτες mtb της χώρας.
Με πάνω από 400 αγωνιστικές συμμετοχές στο ενεργητικό μου έως σήμερα, οι εμπειρίες που έχω συλλέξει είναι άπειρες και ανεκτίμητης αξίας.
Γνωριμίες, μέρη, επιτυχίες, αποτυχίες, γέλιο, λύπη, πόνος, κούραση, στερήσεις και άλλα πολλά, είναι πράγματα που αν γύριζα τον χρόνο πίσω, δεν θα άλλαζα ούτε ένα.
Μπορεί ποτέ να μην είχα την πολυτέλεια να κάνω αυτό που αγαπούσα όπως έπρεπε για να πάρω αυτό που πραγματικά αξίζω, αλλά προσπαθούσα πάντα για το καλύτερο, ανεξαρτήτως συνθηκών.
Το ποδήλατο ήταν, είναι και θα είναι,ο κυριότερος γνώμονας που καθορίζει μεγάλο μέρος της ζωής μου.
Δεν πιστεύω ότι χρειάζεται να αναφέρω ξανά, τα χιλιοειπωμένα οφέλη της ποδηλασίας τόσο σε σωματικό όσο και σε ψυχικό επίπεδο.
Αυτό που θα πω όμως ξανά είναι το εξής:
Είτε λίγο, είτε πολύ, να ποδηλατείτε!
